امروز هم ...

سهمی از آفتاب نمی خواهم!

وقتی گوشه ی چشم های تو

سهم سوختن هر روزه ی من است...

یکی زود به ستوه می‌آید

زود می‌رنجد

زود می‌رود

زود بر می‌گردد

یکی به ستوه نمی‌آید

نمی‌رنجد

دیر می‌رود، برنمی‌گردد.

می گفتی که طراوت باران من را به خاطرت می آورد،

و سخاوتش سرزمین قلبهارا آرام می سازد.

اما؛ امروز سیل همه چیز را با خود برد،

یاد حرفهای روز آخرت افتادم!!!

بغض لعنتی دوباره گلویم را گرفته ...

نشستم کنج اتاق، کنار میز تحریر قدیمی

و " گل گلدون من " رو برای خودم زمزمه می کنم ...

می رسه به "وقتی چشمات هم میاد؛ دو ستاره کم میاد"

تحمل من هم سر میاد!!

با اشک می خونمش ...

پر از غلط و بی هدف ...

تو را وا می گذارم به هر که بیشتر از من دوستت بدارد!!

میخوای بیای ، بیا !

ولی قول بده هر روز یه عطر متفاوت بزنی ..

قول بده هیچ آهنگی رو دوست نداشته باشی ...

خاطره داشتن با بوی یه عطر ، با یه آهنگ خیلی غمگینه ...

بیا !!!!!

ولی بی بو ، بی صدا ...

این شکلی تموم شدنش راحت تره ؛ عذاب بعدشم کمتر !!

ای کاش هیچگاه نگاهمان با هم آشنا نشده بود!!!

ای کاش هرگز ندیده بودمت و دل به تو دل شکن نمی بستم!

ای کاش از همان ابتدا، بی وفایی و ریا کاری تو را باور داشتم!

انتظار باز آمدنت، بهانه ای برای های های گریه های شبانه ام شد!

 علتی برای چشم به راه دوختن ، از آتش غم سوختن و دیده به در دوختن!

امّا امشب می نویسم تا تو بدانی که دیگر با یادآوری اولین دیدارمان چشمانم پر از اشک نمی شود...

چون بی رحمی آن قلب سنگین را باور دارم...

امشب دیگر اجازه نخواهم داد که قدم به حریم خواب ها و رویاهایم بگذاری...

چون این بار، ((من)) اینطور خواسته ام، هر چند که علت رفتن تو را نمی دانم!!!

و علت پا گذاشتن روی تمام حرفهایت را...

باور کن...

که دیگر باور نخواهم کرد عشق را... دیگر باور نمی کنم محبت را...

و اگر باز گردی به تو نیز ثابت خواهم کرد...

امروز

به پایان می رسد ...

از فردا چیزی برایم نگو !

من نمی گویم فردا روز دیگری است ...

فقط می گویم :

تو روز دیگری هستی ،

تو فردایی ،

همان که باید به خاطرش زنده بمانم !!!

حالا که فرقی نمی کند کنارت ایستاده باشم یا نه!؟

بگذار همه چیز را از وسط قیچی کنم

تا تو...

در نیمی باشی

من ...

در نیمی دیگر

راستی ...

با دستی که روی شانه ات جا گذاشته ام

چه می کنی؟!

حکایتم کن!!!
برای دستهایی که مرا جستند
و برای چشمانی که مرا قطره قطره گریستند
برای لبهایی که ترانه ام کردند
و بعد شاید مرثیه ای
حکایتم کن به غروب رسیده ام!!!

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم!!!