عیبی ندارد، باز هم خودت را بزن به آن راه!!!

خودت را که به آن راه می زنی...

میخواهم تمام راه های دنیا خراب شود...!

من شیفته ی میزهای کوچک کافه ای هستم...

که بهانه نزدیک تر نشستن مان می شود...

و من ...

روبه روی تو ...

می توانم تمام شعر های نگفته دنیا را یک جا بگویم!......!

زندگی مثل یه پل چوبی کهنه ست!...

به این فکر نکن که اگه تنهایی رد بشی دیرتر خراب میشه...

به این فکر کن که اگه یه وقت پات لیز خورد یکی باشه دستتو بگیره!!!!!!!

پایان راه کاملا پیداست...!

می دهم قابش کنند

کنایه هایت را به رسم یادگاری

و به همان دیوار میاویزمش...

جای همان دستخط تماشایی!

خداحافظ

قسمت نشد یه روز زیر این آسمون آبی کنار رویاهات قدم بزنیم!!!

ولی یادت بمونه اون روز که قدم زنان رویاهات رو به دست تقدیر و فراموشی سپردی...

 یک نفر واسه رسیدن تو به رویاهات تمام رویاهای خودش رو از یاد برد!...

چشمهایت به من آموخت که با آخرین نگاه اولین رنج آغاز می شه!

هیچوقت نذار هر رهگذری که رد می شه روی دلت یادگاری بنویسه!...

چون بعدا پاک کردنش خیلی سخته!!!!!!!!!!

امشب بازهم پستچی پیر محله ی ما نیومد

یا باید خانه مان را عوض کنم

یا پستچی را

تو که هر روز برایم نامه می نویسی .... مگه نه ؟!!

  می خواستم زندگی کنم، راهم را بستند!

  ستایش کردم ، گفتند خرافات است!

عاشق شدم گفتند دروغ است!

گریستم، گفتند بهانه است!

خندیدم، گفتند دیوانه است!

دنیا را نگه دارید! می خواهم پیاده شوم...

آرزوی من اینست که دو روز طولانی درکنار تو باشم فارغ از پشیمانی...

یا شوی فراموشم یا که مثل غم هر شب گیرمت در آغوشم...

آرزوی من اینست که تو مثل یک سایه سر پناه من باشی لحظه هر گریه...

 نرم و عاشق و ساده همسفر شوی با من در سکوت جاده...

آرزوی من اینست هستیت من باشم لحظه ی هوشیاری، مستیت من باشم...

 تو غزال من باشی، تک ستاره ی روشن در خیال من باشی...

آرزوی من اینست از سفر نگویی تو...!!!

تو هم آرزویی کن اوج آرزویی تو...

مثل لیلی و مجنون پیروی کنیم ازعشق این جنون بی قانون...

آرزوی من اینست زیر سقف این دنیا ...

من برای تو باشم تو برای من تنها...

اگر عشق نبود!!!
به کدامین بهانه می گریستیم و می خندیدیم؟
کدام لحظه ی نایاب را اندیشه می کردیم؟
و چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟
آری بی گمان پیش از اینها مرده بودیم…

اگر عشق نبود!!!
اگر کینه نبود!!!
قلبها تمامی حجم خود را در اختیار عشق می گذاشتند...