دل آدم ها که از سنگ نیست!
از سیمان نیست!

دل آدم ها از شیشه است و بلور!
راحت می شکند!
مثل بلور ....

دل آدم ها که محکم نیست!
قرص نیست!
به مویی بند است!

دل آدم ها می گیرد ...
ترک بر می دارد ... خالی می شود و ...
می شکند!!

انگشتانت را ...

به من قرض بده!

برای شمردن لحظه های نبودنت

کم آورده ام بخدا ...!!

دیگر هیچ مرهمی برای این زخم ها نیست!

که هی بگویی بزرگ می شوی یادت می رود!!

آخر چه قدر باید بزرگ شوم

که زخم آدم های این دنیا را یادم برود؟!!

این زخم ها برای بزرگ شدنم کافی نیست؟؟!!

چرا خوابم نمی برد این شب لعنتی؟؟!!

تمــــام دردهـــای دنیــــا را کــه نردبـــان کنــی...

باز هــم دستت به سقــف دلتنگــی هـــای من نمی رســـد!!

چگونه می خواهی دوستت دارم هایت را باور کند؟!

وقتی رد دندانهای من را

گوشه ای شکلات هدیه ی تو در روز عشاق می بیند!!!!؟؟؟

کاش می فهمیدی کاغذ کادو را مخفیانه باز کرده ام!!!

کوله باری سنگین به دوش می کشم

صدای نفس نفس زدنم گواهی می دهد

شاید این کوله بار من نیست

به جاده نگاه می کنم

در انتهای این خطوط موازی

در آن دور دست کسی است که برایم دست تکان می دهد

کسی که انتظارم را می کشد

این منم که سر به زیر دارم

و ترانه ای بر لب

به امید دیدنش راههای طولانی را خواهم پیمود

وقتی تو می رسی

عاشق تر از همیشه ی حرف ها، حرف می زنم!

شیرین تر از همیشه ی بغض ها، بغض می کنم!

وقتی تو می رسی

من، به تمام آنچه دوست دارمش

می رسم...!!

منتظری چه اتفاقی بیفتد؟؟!!

این که دلم تنگ شده کافی نیست؟؟!!

این که دیگر در اتاق تاریکم

پشت همه ی تنهایی ام

زیر بالش خیس از گریه

هوای تازه ندارم ...

کافی نیست؟؟!!

سرزنشم نكن ماه خسته ي نيمه شبم!

خودت خواستي سنگ صبور اين دل بي سامان باشي ...

همه ی هراس من از دست دادن توست

با این که مي دانم براي هميشه ندارمت!!

بگذار براي هميشه چشم هايم را ببندم!

گمانم مي خواستم بگويم دوستت دارم كار به اينجا كشيد!

بین خودمان باشد ...
گاهی زیر لب صدایت می کنم ...
و گوش می دهم سکو تت را ....
شاید لابه لای آن جوابی باشد برای من!

چطور دلت می آید مرا به خودم بسپاری با این همه درد؟؟!!

تو را به خدا دیگر به خوابم نیا!
خوابت را که می بینم بیداری برایم از مردن هم سخت تر می شود!